jueves, 25 de octubre de 2012
Autora: Quecha Menduíña.
ALD: A pedra.
Era un día deses
nos que cando te ergues, das oito pasos e te miras no espello do baño
dis, "buf, mellor tería sido quedar na cama". Un día
deses nos que non che apetece almorzar por non quecer o leite e
acabas por botar un cuarto de hora limpando a cociña porque se che
saíu por fóra e quedou todo requeimado. Un día deses nos que non
das atinado para poñer os calcetíns do dereito e nos que non atopas
unha camisola limpa que poñer cos últimos pantalóns que non se ven
demasiado sobados.
Era un día deses
nos que non dás atopado as chaves para poderes saír da casa...
porque a realidade é que NON queres saír da casa.
Porque a rúa mete
medo. Porque che dá o mesmo que o día estea claro ou escuro e mesmo
que sexa noite ou día, que faga frío ou calor. Porque non tes
ganas. Porque só queres durmir e que pase, que pase o tempo e que
pare a cabeza que bule e rebule e non para de rebulir. Coma se dentro
dela tiveses a unha meniña que non fai senón fedellar e toca todo e
rompe todo aquílo que toca. Un día deses de "por favor, que
pase esta semana xa".
Pois ela estaba así,
sen ganas, coa sensación de ter un peso enorme derriba dos
ombreiros, unha especie de tea translúcida diante dos ollos e un
neboeiro atoándolle o cerebro e mailos sentidos todos. Pero como
tiña que saír da casa, que non era cousa de botar encerrada todo o
día que xa se sabe que é moi malo para cando se está así, despois
de dezasete voltas, deu coas chaves e saíu pola porta para fóra.
Para a súa
desgracia, o día estaba despexadísimo. Non ía calor, que xa non
era a época, pero o sol peghaba nos ollos cousa mala, así que non
lle quedou máis remedio que botar o pelo un pouco por diante da cara
e abaixar a mirada para poder andar un tanto pendente de por onde
pisaba, mentres se encamiñaba cara ó río co firme convencemento de
que tirarse debaixo dunha árbore lle había sentar ben.
Nesas andaba,
esquivando bostas e toxos, cando chegou a un sitio que medio a
convenceu. Afastou unhas cantas pólas secas para poder sentar sen
espichar o cu con nada e entón víuna.
Estaba
alí, arrimadiña a unhas zarrotas, como agardando por ela. Mirouna.
Só era unha pedra pero semellaba chamar por ela.
Non era unha pedra
fóra do común, nin sequera era grande, nin bonita, nin brillante.
Era un pedregullo que collía dentro do seu puño.
Sentou e púxose a
mirar cara ó río. A auga correndo tiña algo que a relaxaba, de
sempre. Era como que arrastraba todo o que a preocupaba e o levaba
con ela ben lonxe, ata o mar. Cando se deu de conta, estaba mirando
para a pedra. Tiña algo...
Pechou
os ollos, deixándose levar polo son da auga, polo do abaneo das
follas, polo rechouchío dun paxareco perdido... E volveunos abrir
porque sabía que a pedra seguía alí, como agardando por ela.
Tentou
deixar ir a mente e relaxar o corpo, tentou ficar queda nunha caste
de medio sono... pero unha e outra vez sentía a chamada da pedra e
como, cada vez máis, a invadía un desasosego que medraba e medraba
sen que atopase a forma de facelo parar. E non fora para iso para o
que se erguera da cama, atopara as chaves, saíra desafiando a
molestia do sol e buscara un sitio agradable a carón do río e baixo
dunha árbore. Non fora para iso para o que esquivara bostas e toxos
e manchara o cu do único pantalón que aínda non semellaba
demasiado sobado.
E
como non fora para iso, abríu os ollos, incorporouse, estirou o
brazo... e con todo o coidado do mundo e cunha extraña decisión
dubitativa, colleu esa pedra que chamaba por ela dente detrás
daquelas zarrotas.
Dicir
que a inquedanza desaparecera sería mentira porque seguía alí.
Pero si era certo que a pedra chamara por ela. Foi sentila na palma
da súa man e ter unha curiosa sensación de reencontro, unha especie
de vaga morna que se ía estendendo por dentro do seu corpo; que
comezaba aí, na boca do estómago, e se ía movendo primeiro cara
abaixo, polas tripas, e despois cara a arriba, liberándoa da
angustia que tan difícil lle fixera respirar dende o momento en que
abrira os ollos aquela mañá.
Con
todo, a inquedanza seguía alí.
Ficou
aínda un tempo sentada debaixo daquela árbore, non sabería dicir
canto, mirando para a pedra. Se a pedra tivese ollos, estaríaa
mirando en fite pero as pedras non teñen ollos, ¿non é? Por moito
que puidese parecer que si, que aquela pedra con ollos ou sen eles
mirar miraba para ela... e cun aquel de reprobación.
Convencida de que
tiña que poñer a lavadora se quería poderse vestir con algo medio
limpo ó día seguinte e conxelada porque o sol había xa un cacho
que se agochara tras dos montes, ergueuse e colleu o camiño da casa.
Ía moito máis lixeira do que fora pero seguía sen saber que pasaba
con aquela pedra que levaba no peto, ben agochada na palma da man.
Era unha pedra
pequena, gris e rugosa. E estaba moi sucia de terra. Decidíu lavala
que non era cousa de meter merda na casa. Non cambiou moito a cousa,
a verdade, simplemente pasou a ser unha pedra pequena, gris e
rugosa... máis limpa.
Pensou en que se a
puidese pulir, quizais fose máis fermosa, que quizais tivese brillo,
que quizais... quizais.
Púxose a iso e
conseguíu unha pedra pequena, gris, lisa e limpa. E, si, algo
brillaba. E se lle botabas auga por enriba, vías como esvaraba.
Esvaráballe todo. Gustoulle ó principio porque sentíu que conforme
a auga esvaraba pola pedra, levaba consigo a inquedanza que lle
transmitira dende o primeiro momento de vela. Pero non durou. Non
durou porque empezou a se preguntar a onde raio estaba indo todo iso
e se fixera ben en cambiar a apariencia daquela pedra simplemente
porque lle parecera que era fea.
Se
a pedra chamara por ela, sería que lle quería algo; e se lle quería
algo, quizais lle tería que ter preguntado no canto de poñerse a
facer o que a ela mellor lle parecera.
Pero
xa non tiña marcha atrás. Arrepentíuse. Saíu correndo da cociña
deixando a pedra no fregadeiro; volveu, colleu unha vasoira e
recolleu o lixo todo que deixara no chan cando a pulira; volveu saír
correndo; entrou de novo, colleu a pedra e arrebolouna... escachando
o vidro dunha ventá e vendo como caía ó medio da rúa.
Asomou os fociños
pola ventá rota.
Sentíu que a pedra
chamaba por ela.
Sentíu a angustia
que a comía por dentro.
Virou as costas e
meteuse na habitación.
Ela xa tiña a súa
pedra dentro do peito, pequena, gris e fea. Lisa para que esvarase
todo.
Apagou a luz e
agachou a cabeza entre as mantas.
O seu corazón ben
podía ficar tirado no medio da rúa.
Por Quecha Menduíña
