Lo más leído

Mostrando entradas con la etiqueta A la deriva. Mostrar todas las entradas

A pedra (La piedra).

Autora: Quecha Menduíña.

ALD: A pedra.











Era un día deses nos que cando te ergues, das oito pasos e te miras no espello do baño dis, "buf, mellor tería sido quedar na cama". Un día deses nos que non che apetece almorzar por non quecer o leite e acabas por botar un cuarto de hora limpando a cociña porque se che saíu por fóra e quedou todo requeimado. Un día deses nos que non das atinado para poñer os calcetíns do dereito e nos que non atopas unha camisola limpa que poñer cos últimos pantalóns que non se ven demasiado sobados.
Era un día deses nos que non dás atopado as chaves para poderes saír da casa... porque a realidade é que NON queres saír da casa.
Porque a rúa mete medo. Porque che dá o mesmo que o día estea claro ou escuro e mesmo que sexa noite ou día, que faga frío ou calor. Porque non tes ganas. Porque só queres durmir e que pase, que pase o tempo e que pare a cabeza que bule e rebule e non para de rebulir. Coma se dentro dela tiveses a unha meniña que non fai senón fedellar e toca todo e rompe todo aquílo que toca. Un día deses de "por favor, que pase esta semana xa".

A árbore (El árbol).

ALD: A árbore (El árbol).




     Por Quecha Menduíña 


Non sabería dicir como chegara ata esa árbore pero era bonita. Tíñaa xusto diante, como se alí se plantara para que ela a contemplase. Non lle quería facer un feo e, non sabía por que, a présa de antes desaparecera así que sabía que, a partir daquel momento, tiña todo o tempo do mundo para observala. E alí estaba, chantada no chan con aquel toro inmenso, bífido, que se erguía todo nun dende o chan para se xeminar un par de metros máis arriba. Levantaba, maxestosa, as súas grosísimas pólas nunha beira da chaira que albergaba aquel val. Sabía que xusto detrás súa, uns metros máis arriba estaba a estrada. Non quixo dar volta para mirar, preferiu dirixi-la vista cara ás xestas e os codesos que rodeaban aquela marabilla. Non entendía a que viña aquel interese pola árbore, pero abofé que a atraía. Tranquilizábaa. Xa non sentía aqueles nervios nin aquela angustia que a invadiran minutos antes. Era vella. Se puidese falar podería transmitirlle a sabedoría acumulada durante as décadas que tardara en medrar. Pero as árbores non falan, só están en pé, agardando a que alguén chegue e teña o tempo suficiente para deterse, escoitar e tentar comprende-lo que teñen que dicir. Son coma eses vellos que sempre atopan tempo para sentaren á beira do camiño e parolar da vida e do día. Ou simplemente para ficaren quedos e calados amosando que xa todo o saben aínda que ninguén queira que o compartan.

Ardo en la vida para poder inundarme de libertad

ALD: Ardo en la vida para poder inundarme de libertad.










    Por Mariano Blázquez


        Ardo en la vida para poder inundarme de libertad,
        respiro olvido para sentir realmente lo que soy.
        Sentir el olor de la verdad en los campos de tierra,
        sentir el tacto de lo cristalino en el agua,
        sentir la visión de lo puro en el aire,
        sentir la llamada de la renovación del fuego, 
        para poder tener un buen sabor de boca.
        Como un pájaro que vuela, un perro que corre…
        Como tantas metáforas que nunca nos enseñaron y siempre hemos sentido.




The bull fighter

ALD: The bull fighter.




      Por  Chino Chinero



La vuelta al ruedo de El Ciclón de Jerez, Juan José Padilla, inspira esta 
portada de cómic a Chino Chinero. Nace así THE BULLFIGHTER. 
(EL TORERO. El villano más terrorífico)

Relationships

ALD: Relationships.





      Por J. Caldeiro


   Una relación es como un fuego. 
 
   La pareja mantiene ese fuego encendido, muchas veces el fuego es más intenso que otras… Sobre todo al principio. Pero mientras el fuego esté encendido, todo va bien.
Hay gente que opina que si el fuego no esta muy avivado es que la relación está mal, yo no lo veo así. Cada relación es distinta porque todas las personas son distintas. Hay gente que prefiere que el fuego este más bien apagadito, otros sólo quieren un fuego uniforme y otros prefieren unas llamas altas y vivas. Pero esto es más cuestión de gustos que otra cosa, en mi opinión el tamaño e intensidad del fuego lo crea la pareja. Es algo que hacen los dos poniéndose de acuerdo, sin darse cuenta siquiera. Lo que pasa es que la gente siempre piensa que su manera de ver las cosas es la auténtica, pero nada más lejos de la realidad… Cada pareja vive su relación como ellos quieren.

Fuego de San Juan, por Begoña González

Soneto a un gatito

ALD: Soneto a un gatito.










      Por Madame Bovary


Una mañana, en terraza florida,
jugaba un enano y dulce gatito.
¿Cómo podría dejarlo solito
si nada más lindo he visto en mi vida?

Lo miraba con ternura, y pensaba:               5
"Siendo tan pequeño, ¿se habrá perdido?
Es tarde ya, debería haberme ido".
Pero el pobre, al verme marchar, lloraba.

Abrazado, me lo llevé conmigo,
y qué dulcemente se acurrucaba...              10
Mi cielo, mi ángel, pequeño gatito.

Tiempo hace ya que sin él no soy nada.
¿Cómo es que no lo había comprendido?
Yo era la perdida y él me encontraba.

- Copyright © Isla Espejo - Date A Live - Powered by Blogger - Designed by Johanes Djogan -